Over exact één maand vindt in Kopenhagen alweer de eerste halve finale van de 58ste editie van het Eurovisie Songfestival plaats. Nederland doet mee sinds de eerste editie in 1956 en was gedurende vier edities niet van de partij. Vorig jaar was het de beurt aan rockchick Anouk om met haar ‘Birds’ het kikkerland weer eens in de finale te zingen.
Ze deed het niet slecht en werd uiteindelijk negende in de finale. De reeks van teleurstellingen voor de deelname van Anouk deed vele stemmen opgaan om het Eurovisie Songfestival af te zweren. De keuze van een bekende Nederlandse artieste heeft wellicht geholpen en haar prestatie heeft in ieder geval het voortbestaan van Nederlands’ jaarlijkse deelname goed gedaan.
Lees ook – Homo belt met anti-homo kerk om te vragen hoe hij in de hemel komt
Ook dit jaar sturen we weer twee succesvolle artiesten die samen goed zijn voor meerdere top40-hits. Ilse de Lange en Waylon zullen samen als het duo The Common Linnets het nummer Calm after the storm ten gehore brengen. Net als Anouk brengen zij een rustiger nummer, terwijl de up-tempo nummers het over het algemeen goed lijken te doen.
Daarmee laat ik mij als schrijver ook even verleiden tot het starten van de discussie over de meest invloedrijke factoren en de grote vraag. Hoe zullen ‘we’ het gaan doen dit jaar? Even maar, want persoonlijk is het evenement niet mijn cup of tea. Jan Smit is leuk om naar te kijken als verslaggever en zo nu en dan zit er nog een lekkere discoknaller in die de gayhoreca dankbaar grijs kan draaien. Maar het geheel is misschien toch een beetje passé. Het aantal gesprekken in de sociale kring doet echter vermoeden dat ik hierin niet alleen sta. Maar ook zeker niet per definitie tot de meerderheid behoor.
Eurovisie Songfestival
Vroeger was alles beter, zo ook het songfestival. Het had charme en bracht landen uit het hele continent samen op cultureel vlak. Het stemmen, officieel ‘televoten’, ging misschien zelfs nog wel eerlijk en de uitspraak ‘douze points’ is alom bekend. Terwijl het gros van de homo’s nog trouwde en kinderen kreeg onder het juk van de maatschappelijke verwachting, was dit voor hen misschien wel een jaarlijks momentje van schaamteloos gezichtsverlies. Gay iconen als Mouth & MacNeil, Teach-In, Sandra Reemer, Ruth Jacott, Willeke Alberti en zelfs homo pur-sang Gerard Joling hebben hun succes te danken aan het Songfestival. Dan hebben we het natuurlijk alleen nog maar over de Nederlandse inzendingen. Moeder Theresa onder iconen, Céline Dion, won het festival in 1988 voor Zwitserland en dankt aan haar deelname aan het Eurovisie Songfestival vrijwel zeker haar Europese bekendheid.
Tegenwoordig
Tegenwoordig mist het de charme, is het vooral een kwestie van enorme investeringen en uitgemolken persmomenten. Zo was er gisteren Eurovisie Songfestival in Concert in ons eigen Amsterdam. Een songfestival, nog voor het songfestival. De liedjes zijn al lang voor de wedstrijd bekend en de polls zijn leuker dan de uitslag, omdat die al jaren afgekocht schijnt te worden.
Het winnende land neemt de organisatie van de volgende editie op zich en geniet, van de nodige spin-off. Los van het schimmige karakter van de organisatie is het internationale karakter al lang niet meer spectaculair. In een tijdperk waarin YouTube en Facebook de agenda’s van alledag regeren, krijgen we uitzonderlijke talenten toch wel op ons beeldscherm, of we nu willen of niet. De wereld is zo groot als het scherm van je computer, tablet of mobiele telefoon en dringt zich 24/7 aan je op. Het zou dan ook bijzonder vreemd zijn als we tijdens het songfestival een ongekend talent zullen treffen, waar nog vrijwel niemand ooit van heeft gehoord.
Gayhoreca
Ondanks de nieuwe technologie is er duidelijk toch een raakvlak met de roze gemeenschap, waarvan een deel het hele jaar door stevig spaart voor kaartjes om bij het evenement aanwezig te kunnen zijn, finalekaartjes kosten maar liefst € 290,- per stuk. Mocht jij minder vermogend, maar wel gek op het songfestival zijn, dan wijzen we je graag op de kans om kaartjes te winnen op Sterren.nl. In vrijwel iedere gaybar worden thema-avonden georganiseerd en incidenteel wil er nog wel eens een weddenschap over de uitkomst gesloten worden.
Persoonlijk zal ik er niet wakker van liggen als ik de uitzending mis, maar puntje bij paaltje zullen ook wij de finale wel kijken. Wel op voorwaarde dat Nederland door de halve finales komt en zich weet te plaatsen natuurlijk. Mocht er echter een ‘mooie mannen film’ op televisie komen, dan heb ik de afstandsbediening in no-time gevonden! Om terug te komen op de vraag die in de titel van dit artikel werd gesteld – Eurovisie Songfestival: een gay múst of niet? – zijn we benieuwd of jij er hetzelfde over denkt? Ben je, net als wij, geneigd te zappen, of zit je zeker voor de buis volgende maand?
Discussie over post